Félix Nadar, Sarah Bernhardt, 1865.
Félix Nadar, Sarah Bernhardt, 1865.
“Slavna zbog svoje glume i zbog svog zlatnog glasa, bila je sposobna za sve. Kao što je napisao jedan od njenih ljubavnika: ‘mogla bi se zatvoriti kod karmelićanki, otkriti Severni pol, ubrizgati sebi mikrob besnila, ubiti kakvog imperatora ili udati se za nekog crnačkog kralja, ništa me ne bi začudilo…’
‘Ja sam laž koja uvek kazuje istinu.’, govorila je Sfinga Koktoa. Takva je Sara.. Delikatan je, ali i fascinantan zadatak biografa koji mora da razmrsi istinito od mašte, da odvoji autentično od izmišljenog kod ove genijalne glumice čiji je jedini razlog postojanja bila iluzija.
Bez obzira. Ona je nadahnula najveće pisce i umetnike svoga vremena, od Oskara Vajlda do Marsela Prusta, od Monteskijea do Rostana, od Gistava Dorea do Alfonsa Muhe, ona koja je bila prva i poslednja obožavateljka Koktoa i poslednja Igoova ljubav, može samo da potakne bezbroj pitanja.”
Anri Židel, ”Sara Bernar” (via)
.
Georges Jules Clairin, Portrait of Sarah Bernardt, 1876.
“In the privacy of her home or in the theatre, Sarah Bernhardt made her life into a spectacle at the service of her talent. To achieve this, she managed to inspire the admiring complicity of painters, sculptor, photographers and poster designers, who depicted the many facets of her role as a Diva. The painter Clairin, who was her lover and then a loyal friend, remained the official portraitist of his illustrious muse for fifty years.” (via)
.
