Gustave Moreau, Dead Poet and Centaur
Gustave Moreau, Centaur and Cupid
Giovanni Domenico Tiepolo, ca. 1700.
Honore Daumier, Centaur Abducting a Woman, 1870.
Cornelis van Dalen, ca. 1660.
William Russel Flint, Centaur Trains Heros on Pelion, 1912.
Boris Artzybasheff, 1922.
Rodin, Centaur, 1880.
Arnold Böcklin, Centaur and nymph
Arnold Böcklin, Centaurs
Giovanni Battista Tiepolo
Odilion Redon, Struggle-between woman and centaur
Jean-Baptiste Regnault – Achilles and the Centaur
Ovaj sažet i hronološki neorganizovan pregled prikaza kentaura kojima sam već posvetila post – odlomak iz rečnika grčke i rimske mitologije – u cilju je prikaza pokušaja umetnika da iz mitološke scene istovremeno izvuku najviše od forme, kao i od same poruke koju mitska priča može sadržati. Istu je bilo potrebno predstaviti kroz odgovarajući oblik koji je samoj temi, prema antičkim ili klasicističkim pravilima, namenjen.
Retko se koji umetnik, od onih čija su dela predstavljena, odlučio na prikaz kentaura Hirona čija priča sa sobom nosi oporu poruku. Umetnici su se uglavnom odlučivali na prikaze divljih hordi kentaura koji lutaju udaljenim brdima, opijeni vinom i nezajažljivom požudom. Pikaz neobuzdanih nagona kroz prikaz dinamičnih i neobuzdanih pokreta izazov je za umetnika, za kontrolu i trening pokreta ruke i formiranje linija koje tvore forme.
Smatram da su ovim mitološkim scenama umetnici davali najčešće oblike kroz crtež a ređe kroz ulja na platnu ili skulpture. Tek su kasnije Ogist Roden, kao i neki klasicistički skulptori pre njega – čija se dela mogu videti u Kunsthistorische muzeju u Beču – kentaure počeli predstavljati i kroz forme tvorene mermerom ili na platnu. Tema je, po strogom klasicističkom odnosno akademskom pravilu, morala pratiti formu kroz koju bi bivala predstavljena.
Izgleda da je tema kentaura, prikaza njihovih borbi, raskalašnosti, dinamike kretanja kroz upotrebu oružja, otmicu tuđih žena ili beg kroz prirodno okruženje bila neporeciv nagon u čoveku koji je mogao biti sublimisan i prikazan kao tema dostojna umetničkog dela. No, ostaje pitanje otkud odabir adekvatnih medija kojima su ove scene predočene i zašto baš one. Ili pitanja, kao i odgovori, u ovom slučaju, kao i u slučaju umetnosti uopšte nisu potrebni.
